Ustawa o czasie pracy kierowców, czyli ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 roku, nowelizowana w 2012 i 2018 roku, reguluje wszystkie aspekty pracy kierowców zawodowych, bez względu na stosunek pracy. Ustawa o czasie pracy kierowców obejmuje zarówno kierowców, którzy mają umowę o pracę z przewoźnikiem, jak i wykonujących zlecenia na rzecz danego przewoźnika. Ustawa o czasie pracy kierowców reguluje także obowiązki pracodawcy, bez względu na stosunek pracy. Ustawa o czasie pracy kierowców nie stosuje jednak tych samych rozwiązań dla wszystkich kierowców zawodowych.
Ustawa o czasie pracy kierowców w zakresie kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy wyraźnie stwierdza, że czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia jego pracy i obejmuje, obok zasadniczego dla tego zawodu kierowania pojazdem także inne elementy, jak załadowanie i wyładowanie pojazdu i nadzór nad nim, obsługę codzienną i porządkowanie pojazdu i ewentualnie przyczep, czynności spedycyjne i administracyjne niezbędne dla prawidłowego przewozu osób lub towarów. Ustawa o czasie pracy kierowców wlicza także w czas pracy okres przerwy, która ustawowo przysługuje kierowcy po 6 godzinach kierowania pojazdem. Ustawa o czasie pracy kierowców jako podstawę rozliczenia czasu pracy kierowcy przyjmuje tygodniowy rozkład, a właściwie 5 dniowy, w którym kierowca nie może przekroczyć limitu dniowego 8 – godzinnego czasu pracy i tygodniowego, 40 godzinnego czasu pracy. Wyjątek stanowi stały przewóz osób, którego czas pracy jest rozliczany w systemie dwutygodniowym. Ustawa o czasie pracy kierowców ustala także wymiar przerw dla kierowcy, wliczanych oczywiście w czas jego pracy. Ustawa o czasie pracy kierowców przewiduje 15 minut przerwy do 6 godzin jazdy, 30 minut po kolejnych 6 godzinach i 45 minut przerwy w przypadku, gdy czas pracy przekracza 9 godzin.
Ustawa o czasie pracy kierowców przewiduje, że po każdej dobie pracy kierowcy przysługuje co najmniej 11 godzin odpoczynku. Ustawa o czasie pracy kierowców reguluje także kwestię nieprzerwanego odpoczynku tygodniowego. Musi on trwać co najmniej 35 godzin i obejmuje także swoim wymiarem rozpoczęty czas odpoczynku dziennego.
Ustawa o czasie pracy kierowców wprowadza także pojęcie równoważnego czasu pracy kierowców. W tym systemie czas dzienny pracy może być przedłużony do 12 godzin, a okres rozliczeniowy może wynosić 1 miesiąc a nawet być przedłużony do 3 miesięcy.
Ustawa o czasie pracy kierowców przewiduje także możliwość przerywanego systemu pracy. Warunkiem jest praca kierowcy poniżej 7 godzin na dobę. Przerwa na odpoczynek może wtedy być skrócona do 5 lub 6 godzin. Rozliczenie tego typu systemu pracy następuje w okresie miesięcznym.
Ustawa o czasie pracy kierowców przewiduje także możliwość pracy kierowców w nadgodzinach. Przyjmuje, że ilość nadgodzin kierowcy rocznie nie może przekroczyć 260 godzin w roku kalendarzowym.
Ustawa o czasie pracy kierowców ogranicza także liczbę godzin pracy kierowcy w godzinach nocnych do 10 godzin.
