Obszar byłych 6 województw i 72 powiatów podzielono na 4 dystrykty (krakowski, warszawski , lubelski i radomski), te zaś na 56 powiatów wiejskich i 7 miejskich. Na czele dystryktów stali szefowie, od 1940 roku , gubernatorzy. Po zajęciu Zachodniej Ukrainy utworzono z jej części dystrykt galicyjski. Prawo okupacyjne zastąpiło i tutaj polskie prawo państwowe, administracyjne, prawo pracy, prawo finansowe. Obowiązywała tylko część polskiego prawa cywilnego. Frank wprowadził obowiązek pracy dla ludności polskiej w wieku od 18 do 60 lat i dla ludności żydowskiej w wieku od 14 do 60 lat. Deportacje i egzekucje na tych terenach przeprowadzono już jesienią 1939 roku. Nie były one jednak tak masowe, jak na ziemiach wcielonych do Rzeszy. Doraźnie, celem administracji niemieckiej była maksymalna eksploatacja tego obszaru na potrzeby Rzeszy, a długofalowo – przygotowanie go do kolonizacji. Podział ziem polskich na obszary wcielone do Rzeszy i GG, likwidacja prawa polskiego na tych ziemiach były posunięciem sprzecznym z prawem międzynarodowym.
