Problem Quebecu spowodował niewątpliwie trudności, na jakie natrafiła Kanada przy wystawianiu w 1916 r. armii sięgającej 500 tyś. żołnierzy. O ile na początku tego roku powoływano miesięcznie pod broń 30 tys. ochotników, pod koniec 1916 r. liczba ta spadła do 6 tyś. Rolnictwo i fabryki amunicji potrzebowały rąk do pracy, przeciągająca się wojna oraz duże straty, jakie poniosły wojska kanadyjskie na froncie niemieckim, wywoływały mniejszy już entuzjazm do walki w kraju przechodzącym w tym czasie wyraźny rozkwit gospodarczy. W tej sytuacji rząd Bordena uznał za konieczne wprowadzenie w czerwcu 1917 r. poboru powszechnego, pomimo protestów rolników i stanowiska Quebecu. Decyzja ta wywołała rozłam w szeregach Partii Liberalnej, liczącej się ze stanowiskiem swych członków z Quebecu. W październiku 1917 r. doszło do utworzenia gabinetu koalicyjnego konserwatystów i części liberałów, stojących po stronie polityki premiera Bordena. W tym samym czasie przyznano prawa wyborcze kobietom, pozbawiono ich zaś dawnych obywateli krajów, z którymi Wielka Brytania prowadziła wojnę. Rozpisane przez rząd wybory wykazały, jak podzielona była opinia publiczna i jak niewielka przewaga konserwatystów. Otrzymali oni 115 mandatów, opozycja liberalna 82, liberałowie zwolennicy współpracy z konserwatystami 38 mandatów. W sumie 842 tyś. osób głosowało na konserwatystów, 750 tyś. na opozycję.
